Op dit moment zit ik met kleine oogjes van de vermoeidheid op de bank maar ik zou niets anders willen. Elk jaar is het begin van november eigenlijk hetzelfde, maar absoluut geweldig. We hebben uitgerekend dat het de 15e keer is dat dit wij het samen doen. En wij doen het – elk jaar weer – één keer. En afgelopen weekend, het eerste weekend van november, was het weer zover. Wij, met z’n allen en een open haard.
Als ik terugdenk zie ik gave huizen met haarden waar je soms werkelijk in kon staan. Keukens waar het koken een ware sport werd, bacchanalen aan mooi gedekte tafels en lange wandelingen met grote dwalingen en dus de mooiste herfstplaatjes van de natuur. Maar ook de meligheid, ‘t rubberen plafond van een even enge verhuurder, de tranen over mijn wangen van het lachen, ‘t woordenboekenspel, wijnproeverijen, serieuze gesprekken, lege flessen, katers, te laat naar bed en te vroeg weer op. Tranen om ware dingen en tranen door net te lang praten bij te hoge alcoholpromillages.
Ons Engelandvaardersweekend, de naam duidt op onze Engelse periode waar wij hiermee begonnen zijn, is er één dat nooit lopendebandwerk wordt. Het zit ‘m in de symbiose, in die geoliede machine van twaalf. Je weet eigenlijk wat komen gaat en toch maken wij er elke keer weer een ander hoogtepunt van.
Dit weekend zaten wij weer ergens net over de grens bij Maastricht – wat doet het er ook toe. En nu, nu zit ik dus met die kleine oogjes op de bank gelukkig te wezen. Al het voorgaande is weer aan bod geweest – mooi huis, geweldige bier- en kaasavond, gesprekken, meligheid, natuur en Maastricht, een schandalig wildbacchanaal en dansen tot diep in de nacht op een patio terwijl de herfstbladeren al vallen. November is een topmaand. Want op het eerste weekend alleen al, kan ik bijna een heel jaar teren – was het maar vast weer zo ver.
