Nog goed en wel voor de gasten gearriveerd waren, behalve wat familie, werd er vrolijk onder de sproeier gesprongen. Bij het achteruitlopen, weg van de koude straal, had Veerle geen rekening gehouden met de uitloopren voor haar konijn Roosje. Terwijl ik nog een strik om haar favoriete, en door Oma Boek gemaakte, Charlotte-taart deed, onttrok het drama zich. Zij viel achterover met haar oog op de punt van een staaf waarmee het gaas van ren in de grond gestoken was. Terwijl de paniek zich meester nam van haar vader en mij bij het aanzien van de ravage in haar gezicht werd er met veel medisch personeel in de familie snel gehandeld. Terwijl de dienstdoende oogarts werd gebeld, raceten wij naar het ziekenhuis. Omdat oogartsen voor drie ziekenhuizen dienst hebben, konden wij niet naar Deventer maar moesten naar Apeldoorn. Het enige wat ik kon denken was: Oh mijn god, laat haar oog niet kapot zijn, laat haar oog niet kapot zijn. Met een door adrenaline nog verder opgevoerde rijstijl die eigenlijk perfect bij de BMW van manlief past, scheurden wij op weg naar hulp. Daar stond dokter Oei, wat een perfecte naam bleek later, al op ons te wachten. Zij kon, god zei dank (ik ben niet christelijk maar kon nu alle steun gebruiken en het was tenslotte Pasen), in elk geval constateren dat Veerle kon zien en haar oog kon bewegen - Oei zal ik maar zeggen, dat scheelde niets. Voor de zekerheid werd er een CT-scan gemaakt. Er toen nog van uit gaande dat wij ons zo weer bij de gasten konden voegen, kwam Oei na deze bekeken te hebben terug en vroeg of we nog even in haar spreekkamer konden komen. Da's meteen niet goed denk je dan. Wat raar om ineens hulpeloos met je kind als lijdend voorwerp onderworpen te zijn en maar te moeten afwachten op wat een ander voor nieuws je gaat brengen. Er bleek een breuk in haar orbitadak, zeg maar het bot achter je wenkbrauw, en dat moest toch even overlegd worden met de neurochirurg van het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. En dat klinkt wel chique maar voelt echt helemaal niet fijn. Op het moment dat dokter Oei ook nog begon te schermen met uitspraken over het hersenvlies dat wel intact leek te zijn en dat erg geen luchtbellen (hè wat?!) in haar hersenen te zien waren nam het Oeioeioeioei mij weer over. Tot de professor in Utrecht bereikt was mochten wij wel naar huis. Oh nee, halverwege op weg naar huis toch niet. Of we wel weer terug wilden komen met wat spullen want ze wilden haar opnemen...
En met een korte stop met het vliegensvlug inpakken van een slaaptasje en hier en daar een kus van de thuis ondertussen wel aanwezige maar toch ook wat aangeslagen gasten zitten we nu hier. Veerle die er uit ziet alsof ze een wedstrijd zwaargewicht boxen achter de rug heeft en een flinke rechtse hoek op haar linkeroog heeft gekregen. Zij houdt zich op alle fronten kranig. Klein maar dapper. Het is nu donker en Chiel is naar huis naar de tweeling. Ik probeer net zo dapper te zijn als mijn schatje maar dat valt me zwaar. Haar ct-scan is met een koerier op weg naar Utrecht en zal daar nog bekeken worden. Misschien dat we dan alsnog naar Utrecht moeten. Ik wacht en kijk naar mijn gehavende maar oh zo flinke meisje. Met golven van grote zorg en zeker niet zoals zij onschuldig relativerend. Voor zij in slaap viel vroeg ze mij nog welke dag het was en of ze morgen naar school moest. Toen ik dit laatste ontkende zei ze: " Oei, Gelukkig maar. En ook dat meester Ben op vakantie is, ...als die me zo zou zien....".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten