Burka

Mij is altijd verteld dat het leven begint na veertig maar ik kan u verzekeren – niets is minder waar. Ik ben nu drie maanden veertig en ik weet het zeker: het verval is begonnen. Ik zal mijn zelfbeeld drastisch moeten bijstellen want regelmatig word ik door goedbedoelde opmerkingen met mijn neus op dit feit gedrukt.

Zo ging ik met de lente in aantocht ‘s lekker de stad in en vond een leuk jurkje. Gezellig keuvelend met de juffrouw van de winkel dook ik het pashokje in en even later stond ik voor de grote spiegelwand achterin de zaak. Het jurkje zat wel goed maar ik twijfelde of het wel wat voor mij was. Nog eens ronddraaiend sprak ik dit ook uit: “Kweeniehoor….”. Hierop zei de juffrouw, met een blik vol goedbedoelde vriendelijkheid: “Hoezo zou dit niets voor u zijn, … alleen omdat u iets zwaarder bent van boven?!”. Nou heb ik mijzelf nooit slecht bedeeld gedacht in al die jaren maar stond nu toch met open mond naar mijzelf te staren. Iets zwaarder van boven deed mij denken aan mijn Friese oudtante, met de voor haar zo toepasselijke naam Mooike Titte en een boezem die door geen bustehouder op de plek gehouden kon worden. En die had ik dus kennelijk ook.
Om in elk geval mijn best te doen mijzelf goed te conserveren ging ik met een cadeaubon, misschien had ik deze hint gemist, naar de lokale schoonheidsspecialiste. Weer gezellig keuvelend over wat voor geluksvogel ik wel niet was met een man die iets cadeau gaf om mijzelf eens lekker te verwennen, vroeg de schoonheidsspecialiste, terwijl zij een laatste hand legde aan het in toom houden van mijn wenkbrauwen: “ Zal ik de ergste snor ook maar even meenemen?...” Hoe erg kun je het maken? Niet gewoon Mijn Snor maar dan alleen het ergste stukje ervan. In één keer alles was dus niet eens meer mogelijk!
Niet uit het veld te slaan, hoewel twee flinke deuken in het zelfbeeld rijker, stortte ik mij gister in mijn nieuwste avontuur. Via de serviceclub waar ik lid van ben, hadden wij dames een gezellige avond geregeld bij een gezondheidsgoeroe. Mevrouw Blakend wist alles van uiterlijke verzorging. Wij waren maar met vier en dat was maar goed ook want we kregen er allemaal van langs. Nadat eerst Mevrouw Krul haar hoofd in het sciencefictionachtige huidanalyse-appparaat had gestoken, kon Mevrouw Blakend na een kritische blik niet anders concluderen dat het weliswaar om een zeer goed gehydrateerde huid ging maar wel met gevaarlijk veel pigmentvlekken. Mevrouw A, bij ons voorheen bekend als Altijd Vlekvrij en Keurig, bleek ineens vreselijk donkere uitgedroogde kringen rond de ogen te hebben zo wees het apparaat uit. Mevrouw Frisse Blos, waar wij stiekem allemaal jaloers op waren, bleek niet zoals altijd gedacht een couperoseprobleem te hebben maar juist een heel vette huid, tjonge. Nadat ik ook was gaan zitten ontmoette ik de ogen van Blakend door de kijker aan de andere kant van het apparaat. “Nou, nou, tja…. Je ziet het zelf wel hè? Vind je het goed als de anderen ook even kijken want dit is wel interessant.” Natuurlijk had ik alles: én droge plekken, én vette puntjes, én gerstekorrels. Je kon het zo gek niet bedenken of het apparaat liet het wel zien. Na eens flink in de buidel getast te hebben voor een alles-weer-hélémaal-in-orde-makend-serum keerde ik huiswaarts.

Vanmorgen vertelde ik mijn collega in geuren en kleuren van mijn confrontaties met mijn onjuiste zelfbeeld. Zij rolde dijenkletsend op veel te jonge dijen van haar bureaustoel waarna zij nog net kon uithikken: “Ik zeg googlen…burka googlen…”. Ik ben gewoon naar de vrijdagmiddagborrel gegaan met veertigjarige soortgenoten die beter niet in het apparaat kunnen kijken en heb bij elke slok ook een toastje serum genomen.