Een nieuwe kast

Sinds wij kerstavond 2008 in onze verbouwde boerderij trokken, is er wel het een en ander aan ons meubilair toegevoegd. Een kast van Ikea, een nieuw bankstel en ook het door mij geërfde theekastje van mijn overgrootmoeder kon eindelijk uit de berging.
Wat echt noodzakelijk was aan nieuws was een eettafel. De tafel die wij hadden was drie jaar terug vakkundig door manlief en zijn vriend in elkaar geknutseld maar de jongste had hem vlak na kerst vakkundig in tweeën gesplitst door met haar voet achter een poot te blijven haken. Nou zat er wel een barstje in het blad en zat die poot wel los, maar wij vonden dit toch erg knap van haar.

Op onze zoektocht naar een nieuwe – in combinatie met het risico van de nog minstens 10 jaar inwonende jongste durfde ik niet opnieuw de vakkundigheid van echtgenoot te vertrouwen– kwamen wij bij een meubelmaker terecht. Uiterst vriendelijk geholpen door dochterlief die met man en Opa de zaak runde kwamen wij al snel aan precies de juiste tafel te zitten: een grote, donkere stamtafel die rechtstreeks uit de meest donkerbruine kroeg leek te komen. Wat rondwandelend in de enorme loods viel ons oog ook op een mooie oude grutterskast. Die zou toch perfect passen op de plaats van de oude, ooit in Engeland gekochte vitrinekast waar ik eerlijk gezegd wel een beetje op uitgekeken was. Naast de tafel bestelden wij enthousiast ook een kast.

Blij vertelde ik mijn vriendin van mijn goede vondsten – wij wisselen wel vaker wat adresjes uit – en wat bleek: zij had dezelfde kast besteld bij dezelfde meubelmaker. Toen haar kast eerder werd geleverd dan de mijne bleek deze helemaal niet te kloppen met de gemaakte tekening. Onze bestelling leek ook erg lang te duren en het vertrouwen in het bedrijf zakte gauw. Met elk van de ongeveer acht telefoontjes die gepleegd moesten worden over wanneer de levering bij ons zou zijn, steeg mijn angst . De telkens herhaalde vraag: “U betaalt toch wel contact?” maakte het vertrouwen ook niet groter.

Opa, met een enorme, dikke portemonnee in zijn kontzak gestoken, parkeerde de bus met mijn meubels afgelopen dinsdag voor de deur. Twee helpers, nog het meest uitziend als Laurel & Hardy, tilden eerst de tafel naar binnen: perfect, gelukkig… Toen ik ze het onderstel van de kast uit de bus zag tillen, zakte mij de moed in de schoenen. Hij was ook donkerbruin, net als de tafel, maar die kleur had ik niet besteld. Voorbereid op dit debacle griste ik de tekening van het aanrecht om te bewijzen dat dit toch allemaal niet klopte. Terwijl Laurel en Hardy de bovenkant erop zetten, vond ik op de tekening geen bewijs en keek ik nog eens goed naar de kast. Eigenlijk was hij best mooi, zelfs mooier dan ik had besteld, wellicht. Ik besloot mijn mond te houden en de uitdaging van Opa Contant aan te gaan: “En nou nog al die planken vol krijgen, mevrouwtje!” Binnen anderhalf uur was ik daarmee klaar, en zeer tevreden.