Vorige week ging ik met vrienden een lang weekend skiën in Oostenrijk. Hoewel wij al vaker samen geskied hadden, was deze keer bijzonder. Eerder gingen wij namelijk altijd onder de vlag van een bijscholingsweek voor huisartsen. Deze keer hadden de dokters in ons gezelschap, mijn man en de vrouw van het andere stel, óók de hele dag de tijd om van de sneeuw te genieten. En dus ook van de après-ski. Zaten de studiebollen andere jaren na een middag sneeuwpret, altijd nog een paar uur in de klas – in plaats van aan de bar – zo niet dit jaar. Wij waren van plan ons er eens goed in te storten. Helaas bleek het door de leden van het voormalige “partnerprogramma”, uitgezochte appartement wel erg hoog op de berg te liggen. Zo hoog zelfs dat, met sneeuwkettingen om de autobanden, de tocht via het smalle weggetje ernaartoe een angstaanjagende uitdaging was. Niet direct een makkelijke uitvalsbasis voor een avondje pimpelen in het dorp diep in het dal. De eigenaresse van ons onderkomen wist ook nog te vertellen dat het weliswaar een half uur naar beneden lopen was maar toch zeker anderhalf weer naar boven. Even hadden de partners spijt en dachten met heimwee terug aan de gezellige tijden in de bar van het hotel van de scholingsweken. Tot Mervrouw Appartement ons nog hoger op de berg wees . Op nog geen honderd meter lag een schitterende skihut waar volgens haar de beste après-ski van Oostenrijk te beleven was.
Omdat er nog gegeten moest worden, liepen wij na het uitpakken van de koffers direct naar de tent die de Lamm Hütta bleek te heten. Terwijl wij een Goulash-suppe met kaasplank en een groot witbier verorberden, dansten de après-skiërs vrolijk om ons heen. Er toch wat droog ingevallen, keek ik stiekem vanuit mijn ooghoeken naar het bonte gezelschap. Ruige mannen, die al minder droog waren, zich ontdaan van vele lagen skikleren hingen om vrouwen, volledig geïrrigeerd, die zich dansend op hun skischoenen maar net staande konden houden op de houten vloer. Na nog een witbier kreeg ik er meer lol in en begon te speculeren wie bij wie hoorde. Nog steeds vanuit mijn ooghoek zag ik verderop een boomlange kerel met woeste krullen tot op zijn schouders iets op zijn hand strooien en opsnuiven waarna hij een euforisch gebaar naar de hemel maakte. Mijn ooghoeken waren kennelijk genoeg want voor ik het wist stond hij naast mij en begon een praatje. Met een zwaar Bayerisch accent vroeg hij of ik ook wat wilde van zijn Snuf. Ik vond het wel vreemd dat hij op weg naar mij, links en rechts uitgedeeld had van een goedje waarvan ik vermoedde dat de straatwaarde, ja zelfs op gladde bergweggetjes, aardig hoog was. Volkomen verbijsterd lachte ik wat onnozel waarna ik tot mijn grote schrik zag dat hij de hand van mijn echtgenoot pakte en er wat op strooide. Op zijn eigen hand maakte hij ook twee minuscule torentjes en deed voor hoe je dit precies opsnoof. Als een jonge pup keek hij ons aan – met een zwarte vlek onder zijn neus. Deze snuiftabak met menthol, ja, dat was het helemaal vond hij. Na ons allemaal een snufje vicks-adem-vrij gegeven te hebben, bleek hij toch zo gek nog niet. Op mijn vraag hoe de relaties precies zaten in hun gezelschap haastte hij zich te zeggen, dat zij deze vrouwen hier écht net ontmoet hadden.
“Dus…, jouw vrouw zit gewoon thuis? “ waarop hij met zijn Bayerische accent glimlachte:“Ach, Mann bringt doch auch keinen Rotwein nach Italien…“ .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten